Katedra stoi na placu o tej samej nazwie w samym sercu Górnego Miasta: miejsce to było już miejscem kultu w V wieku naszej ery, o czym świadczą podziemne warstwy.
Wewnątrz można znaleźć wiele skarbów, takich jak obrazy Giovana Battisty Moroniego i Andrei Previtali, Męczeństwo św. Jana Biskupa autorstwa Giambattisty Tiepolo, ołtarz Carlo Ceresy, inkrustowane drewniane i marmurowe dzieła Andrei Fantoniego.
Ale najcenniejszym świadectwem, jakie można podziwiać, jest z pewnością tiara papieża Jana XXIII, obecnie świętego, pochodzącego z Sotto il Monte w prowincji Bergamo: błyszczące złote nakrycie głowy wysadzane perłami, rubinami, diamentami i szmaragdami, stworzone przez tłoczarza Attilio Nani.
W urnie na ołtarzu głównym przechowywane są szczątki świętego Aleksandra Męczennika, patrona Bergamo, któremu katedra zawdzięcza swoją nazwę.
Mówi się, że chrześcijaństwo przybyło do Bergamo wraz z chrześcijańskimi rzymskimi więźniami ze Wschodu, skazanymi na pracę w kopalniach żelaza w Val Seriana: Damnati ad Metalla.
Po uwolnieniu przenieśli się i wyznawali kult św. Wincentego z Saragossy, budując kilka kościołów, w tym jeden w miejscu, gdzie później miała powstać katedra w Bergamo.
Ten pierwszy budynek, pochodzący z VIII wieku, stał do połowy XV wieku, kiedy to słynny florencki architekt Filarete zbudował nową strukturę w kształcie krzyża łacińskiego.
Bergamo miało już jednak własną katedrę, poświęconą św. Aleksandrowi, patronowi miasta. Przez większą część średniowiecza oba imponujące kościoły rywalizowały ze sobą, aż w 1561 r. drugi został zniszczony przez Wenecjan, aby zbudować słynne mury, które do dziś otaczają Bergamo Alta.
Od tego czasu aż do dnia dzisiejszego katedra San Vincenzo przyjęła nazwę Sant’Alessandro i stała się jedyną katedrą w mieście.