Jedna z najwcześniejszych udokumentowanych fontann w historii miasta, była zasilana przez źródła znajdujące się w pobliżu.
Już w czasach rzymskich była znana jako fons opacinus, fontanna północnego wiatru, ze względu na jej położenie w kierunku północnym.
Najwyraźniej źródło cieszyło się wielką sławą ze względu na swoje właściwości lecznicze i wielu obcokrajowców przyjeżdżało je podziwiać.
Według opisów Mojżesza z Brolo w Liber Pergaminus (1120-1180), jego sklepienia, podłoga i ściany były pokryte marmurem.
Zarówno mieszkańcy, jak i konie mogli czerpać wodę z fontanny; posiadała umywalnię i bardzo dużą cysternę.