Projekt dużego budynku w stylu eklektycznym był dziełem Virginio Muzio i Ernesto Pirovano, jednych z najbardziej znanych architektów działających w Bergamo w tamtym czasie.
Obaj architekci zostali wezwani przez Unione delle Istituzioni Sociali Cattoliche Bergamasche (Unię Katolickich Instytucji Społecznych Bergamo), która chciała zbudować nową siedzibę dla różnych stowarzyszeń i która sfinansowała prace również dzięki subskrypcji publicznej.
Cały kompleks jest dziś poświęcony ówczesnemu prezydentowi Niccolò Rezzarze.
Od momentu inauguracji w 1908 r. znalazło się tu również miejsce dla innych działalności: hotelu, restauracji, sklepów i domów, banku oraz redakcji i drukarni L’Eco di Bergamo, najbardziej poczytnego dziennika w Bergamo.
Znajdowała się tu również sala teatralna Rubini, przekształcona później w Centrum Kongresowe Papieża Jana XXIII.
Jeszcze jedna rzecz
Oryginalny projekt Virginio Muzio został ukończony po jego śmierci przez Ernesto Pirovano, który zmodyfikował projekt elewacji.
Obaj architekci, dobrze znani w tamtym czasie, pracowali nad ważnymi projektami dla Bergamo.
Wystarczy wspomnieć o sercu Città Alta, gdzie Muzio był zaangażowany w projekt bramy zamykającej kaplicę Colleoni i aranżację baptysterium na Piazza Duomo; podczas gdy Ernesto Pirovano zaprojektował fasadę Palazzo Nuovo, która charakteryzuje Piazza Vecchia z białym marmurem.
Pirovano zaprojektował również przemysłową wioskę Crespi d’Adda, wpisaną na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Smak kompozycji, który określa się jako “eklektyczny”, czerpie z elementów sztuki klasycznej i był często wybierany w tym czasie do budynków instytucjonalnych.
Na wyższych piętrach można jednak zidentyfikować motywy kwiatowe bliższe stylowi secesyjnemu, które można odróżnić od bardziej monumentalnego wyglądu parteru i pierwszego piętra, charakteryzującego się kamiennymi okładzinami, rzeźbami popiersi i trzema ważnymi portalami wejściowymi.